ارتیقاو بالته

آرتقاو بالته (تولد 5. 5. 1924، سمرقند) ، نویسندة ساویتی تاجیک. از عایلة موزدوز. سال 1952 فک­ولتة زبان و ادبیات انستیتوت پیدگاگی سمرقند را به اتمام رساند. مدّتی معلم مکتبهای میانة ریان آرجانیکیدزیاباد ریسپوبلیکة ساویتی سوسیالیستی تاجیکستان و پس مدیر شعبة مکتبهای جرنل «پیانیر» (حالا «مشعل») و مخبر مخصوص گزیتة «معارف و مدنیت» بود.

فعالیّت ایجادی آرتقاو از سال 1953 شروع شده، اوّلین حکایه‌هایش در جرنل «پیانیر» درج شده‌اند. بیشتر برای بچه‌ها اثر می‌نویسد. مؤلف مجموعة حکایه‌های «آواز جوانان» (1954) ، «جیینهای قشلاقیم» (1956) ، «کان­فیت” (1962) ، «به کلانکرده‌ات رحمت* (1904) ، «سیب آروخور» (1968) ، «مکتوب سه‌کنجه» (1971) ، «هندلک» (1973) ، «بلای عظیم» (1975) ، پاوستهای «تعطیل (1959) ، «پالوان* (1964) ، «گل صدبرگ» (1966) ، «بچه‌های لاله‌زار» (1975). اثرهای آرتقاو به زبانهای روسی، اکراینی، استونی، مالدوی و دیگر خلقهای ا.ج.ش.س. ترجمه و نشر شده‌اند. از سال i960 عضو این ا.ج.ش.س..

acاس: دردانه‌های زرافشان، دوشنبه، 1980 ،