АБУЛҲАСАНИ ШОЗИЛӢ

АБУЛҲАСАНИ ШОЗИЛӢ Алӣ ибни Абдуллоҳ мулакқаб ба Тоҷуддин (1196, Ғаммораи Тунис – 1258, саҳрои Айзоби Миср), мутасаввифи машҳури араб, муассиси силсилаи шозилия. Айёми ҷавониаш дар Миср гузашта, баъд муқими шаҳри Шозилияи Тунис шуд. Аввал ба омӯхтани улуми шаръӣ пардохта, сипас ба тасав­вуф гаронд.

Абулҳасани Шозилӣ хонақоҳнишин набудааст ва одобу тариқати хосе ҳам бунёд накардааст, вале муридонаш минбаъд аз рӯи асарҳои ӯ тариқати хосеро ба роҳ монда, онро ба Абулҳасани Шозилӣ нисбат додаанд. Абулҳасани Шозилӣ асарҳои бисёр дорад, кн муҳимтаринашон «Ҳизб- ул-фатҳ», «Ҳизб-ун-наср», «Ҳизб-ул- кабир» ва «Китоб-ул-ахавот» мебошанд. Асоси таълимоташ суханони баланди орифона ва мақсади ороаш вусул ба мақоми фано буд. Ба мури- донаш одоби тарикатро омӯхта, ба назди шайхони дигар рафтанашонро ҷоиз медонист. Тарикаташ дар асри 19 аз нав ривоҷ ёфт ва ҳоло пайравонаш дар Истамбул фаъолият доранд.