МУНОҶОТ

МУНОҶОТ (арабӣ—розу ниёз кардан, зорию тавалло кардан ба худо), яке аз шаклҳои жанрӣ, як унсури асари бадеӣ дар адабиёти клас­сикӣ ва пешазинқилобии тоҷик. Дар адабиёти баъзе халқҳои дигари Шарқ низ дида мешавад. Аввалин касе, ки дар адабиёти форс-тоҷик Муноҷотро ҷорӣ намуд, шоири асри 11 Абдуллоҳи Ансорӣ буд. Муноҷотҳои ӯ бо насри мутавозӣ дар санъати мусамман (ҳаштхона) навишта шудаанд. Дар давраҳои минбаъда Муноҷот дар адабиёт дар шаклҳои гуногун зуҳур намудааст. Муноҷот дар ибтидои маснавӣ, достонҳои калонҳаҷми лирикии эпи­кӣ, девонҳо ва ғайра ҷой дода шуда, пеш аз ҳамд ва наът меояд. Аз ҷиҳати мазмуну мундариҷаи ғоявӣ Муноҷот соф динӣ буда, аҳамияти иҷтимоию сиёсии он хеле паст аст.