УСМОН ИБНИ АФФОН

УСМОН ИБНИ АФФОН (соли таваллуд номаълум, Макка — вафот 656, Мадина), халифаи сеюм (644— 656) аз хулафои «рошидин» (чорёрон). Вай то мусулмон шуданаш бо тиҷорату судхӯрӣ машғул буд. Усмон ибни Аффон аз хазинаи хилофат на фақат барои худ мегирифт, балки аз он ба саҳобаҳо, хешу табори худу ашроф маблағҳои зиедеро инъом медод ва бо ин роҳ ҳукмронии худро мустаҳкам менамуд. Ҳамаи ин ба он оварда расонд, ки норозиён аз Мисру Куфаю Басра гӯё ба нияти ҳаҷ ба Мадина омада, ҳамроҳи муқобилони Усмон ибни Аффон шӯриш бардоштанд ва Усмон ибни Аффонро ба қатл расонданд.
Адабиёт: Беляев Е. А., Араби, ислам и арабский халифат в раннее средневекове, Москва, 1966. Ғ. Ғоибов.