СИХМОЛА

СИХМОЛА, олатест, барои нарм кардани замин ва бехи растаниҳо. Маълумоти аввалин оид ба истифодаи Сихмола ба асри 1 то милод (Рими Қадим) тааллуқ дорад. Сихмола охирҳои асри 1 милод дар байни қабилаҳои славянӣ маъмул шудааст.

Сихмолаои ҳозираро ба дандонадор, дискдор, инчунин муштарак ва махсус ҷудо мекунанд.

Сихмолаи дандонадор барои нарм кардани қабати болоии хок (баъди шудгор), шикастани сафолаки хок (баҳор) дар замини кишти тирамоҳӣ ва нарм кардани бехи навниҳолҳо, хокпӯш намудани тухми ва нуриҳои минералӣ, пеш аз кишт ҳамвор кардани сатҳи замин ва нест кардани алафҳои бегона истифода мешавад. Қисмҳои кории Сихмолаҳои дандонадор дандонаҳои фӯлодин (росткунҷа, кордшакл, мудаввар ва ғайра) мебошанд. Мувофиқи коре, ки ба як дандона рост меояд, ин Сихмолаҳо вазнин (16—20 Н), миёна (12 —16 Н) ва сабук (5—12 Н); (1 Н « 0,1 кгқ) мешаванд.