ШАҶАРА (ар.— дарахт), насабнома, силсилаи номҳоеро гуянд, ки ба воситаи он аслу насаби авлодӣ муайян карда мешуд. Бештар дар асрҳои миёна маъмул буд. Вобаста бо инкишофи афкори маънавӣ Шаҷараро ба дигар мазмун низ истифода мебурдагӣ шуданд. Мас., ҳадис вақте муътабар дониста мешуд, ки гуяндаи он шаҷараи муҳаддисонро то худи Муҳаммад …
Муфассал »