Обидӣ

Обидӣ (тахаллус; фамилия О б и д о в Ҳамид; 1911, дехаи Қаратоғи ҳозира pайони Турсунзода — 16. 3. 1948, Ду­шанбе), нависандаи советии тоҷик.

Аз оилаи бофанда.

Аъзои КПСС аз соли 1941. Соли 1930 Институти муаллимии Тошкентро хатм намуда, ба Ду­шанбе баргашт.

Дар редаксияи газетаҳои «Комсомоли Тоҷикистон*. «Тоҷикистони Сурх»,

«Васияти Ленин», «Пионери Тоҷикистон» ва Нашриёти давлатии Тоҷикистон кор кардааст. Иштирокчии Ҷан­ги Бузурги Ватанӣ (1941—45). Дар октябр 1943 баъди захмдории вазнин аз армия баргашт. Котиби КМ ЛКСМ Тоҷикистон ва муҳаррири газетаи «Ҷавонони Тоҷикистон” буд, Фаъолияти адабиаш аз соли 1932 cap шуда­аст. Нахустин шеър ва ҳикояҳояш дар маҷмӯаҳои «Қадамҳои комсомол» (1933) ва «Овози мо» (1938) чоп шудаанд.

Дар алманахи «Ҳадя», ки соли 1938 ба муносибати 20-солагии ком­сомоли ленинӣ нашр ёфта буд, шеърҳои «Салом» ва «Хама гашта донову хам бошуур»-и ӯ ба табъ расидаанд. Обидӣ инчунин муаллифи песаҳои «Пи­онер дар сарҳад» (1939) ва «Ғаюр» (1939, ҳамрохи А. Усмонов) мебошад. Дар солҳои ҷанг достонҳои «Писа­ри партизан», «Ҷавонӣ ва қаҳрамонӣ», «Депутати қаҳрамон»-ро навишт. Таълифоти Обидӣ дар китоби «Асархои мунтахаб» (1948) гирд омадааст. Аз соли 1935 узви ИН СССР. Бо медалҳои ҷангӣ ва Грамотаи Фахрии Президиуми Совети Олии РСС Тоҷикистон мукофотонида шудааст.