Нафс (ар. —ҷон), дар таърихи илм ва фалсафа мафҳумест ба­рои ифодаи ҳаёт ва фаъолияти психикии инсон ва ҳайвону наботот; дар дин, фалсафа ва психологияи идеалистӣ мабдаи ҳаётбахш ва олати маърифат дониста мешавад, ки гӯё новобаста ба тан ва пеш аз он вуҷуд доштааст ва бо хости худо бо ҷисм пайваста …

Нафотот (ар. — обилавор шудан), ҷӯшишест дар дарун ва беруни пӯст монанди обилае, ки ҳангоми сӯхтан аз оташ ва оби ҷӯш ҳодис мегардад. Дар он бештар об ва гоҳо хуни суюқ ҳам ҷамъ ме­шавад.

Нафосат (ар.  — нафисӣ, нозукӣ), як навъи зебоист; 1) дар табиат асосан дар зоҳири ашьёю ҳодисаҳо падид омада, аз мукаммаливу мутаносибӣ ва шинамиву хушҳа- ракатии онҳо дарак медиҳад. Нафосати асарҳои санъат ва ё маҳсули меҳнати инсонро бо ибораи «назокати яд­ро» ифода мекунанд. Шакли лола, гули хайрӣ, маҷнунбеди лаби об, сарв …