ҚАҲҲОР Абдулло

ҚАҲҲОР Абдулло (17. 9. 1907, Хуҷанд—24. 5. 1968, Москва), нависандаи советии узбек. Аз оилаи оҳангар. Аъзои КПСС аз с. 1952. Фак-ти коргарӣ (1926) ва педагогии Ун-ти давлатии Осиёи Миёнаро (1930) хатм кардааст. Муддате муҳарриру мутарҷими Нашриёти давлатии Узбекистон буд. С-ҳои 1954—56 раиси Правленияи ИН Узб. Аз с. 1924 ҳамчун ҳаҷвнигор ва новелланавис шуҳрат ёфт. Қ- дар боби такомулу нашъунамои новеллаи советии узбек ҳисса гузоштааст (маҷмуаҳои «Олам ҷавон мешавад», 1933; «Ҳикояҳо», 1935). Муаллифи повесть ва романҳои «Сароб» (1937), «Ситораи тилло» (1946), «Чароғҳоя Душчинор» (1952), «Синчалак» (1958; тарҷ. тоҷ. 1962), «Муҳаббат», (1968) ва ғ. Мавзуи пьесаи «Сузании шоҳӣ» (1950; Мукофоти Давлатии СССР, 1952; тарҷ. тоҷ. 1952) фатҳи даштҳои бекорхобидаи Мирзочул аст. Драмаи «Суазнии шоҳӣ» ва намоишномаи «Ҷон модаракон» дар саҳнаи театрҳои тоҷик намоиш дода шуданд.

А. Раҳмонов.