ХАЙТУН Давид Ефимович

ХАЙТУН Давид Ефимович (16. 5. 1899, ст. Кринкии вилояти Смоленск—11.12. 1965, Душанбе), муаррихи совети, доктори илмхои таърих (1958), проф. (1959). Соли 1932 шуъбаи таърих ва соли 1933 факултети забон ва адабиёти Институти олии педагогии Белоруссияро хатм намуд.
Аспиранти институти таърих, фалсафа ва адабиёти Москва (1933—36),
муаллими калони институти педагогил Челябинск (1936—37), мудири кафедраи таърихи умумии институти педагогии Тошкент ва ичрокунандаи вазифаи профессори Университети давлатии Осиёи Миёна (1937—43), мудири кафедраи таърихи умумии институти педагогии Абакан (1943—49), аз соли 1950 то охири хаёташ мудири кафедраи таърихи умумии Университети Давлатии Точикистон буд. Тадкикоти Xайтун ба халли масъалахои дину оини ибтидои, аз чумла тотомизм, роли олимони рус дар тадкики археология, таърих ва этнографияи халкиятхои Бадахшон ва гайра оид аст. Бо медалхо мукофотонида шудааст.
Осор: Вклад русских учбных в изученин археологии, истории и атнографии народов Памира, «Уч. записки ТГУ», том 17, Сталинабад, 1055 (хамрохи Ю. А. Шибдева); Перситски тотемизма у народов Средней Азии Казахстана, «Уч. записки ТГУ», том 14, Сталинабад. 1956.
А. Кодиров.