МАБДАЪ

МАБДАЪ (ар. м- — асл, асос, qfos), чизе ки ашьё ё ходиса аз вай огоз меёбад. Хамчун истилохи линию фалсафи. Мабдаъ ба маънии огоз ва хаёти дуняви истифода мешавад. Мувофики таълимоти дини олам ва мавчудоти онро худо халк кардааст ва худо бо номхои гуногун (Мабдаъи азали, Мабдаъи аъло, Мабдаъи аввал, Мабдаъи кулл ва г.) зикр мешавад. Машшоия тахти мафхуми мабдаи аввал вочибулвучуд ё аз Vi и махзро фахмидааст, ки он манбаи модда ва харакат ба хисоб меравад. Таълимоти тасаввуф низ дар масъалаи Мабдаъ ба акидаи машшоия каробат дорад, зеро сарчашмаи андешахои хардуи ин равияро дар хусуси Мабдаъ таълимоти навафлотуния ташкил медихад.

Аммо табоиён, асхоби хаюло ва дахриён бархилофи акидаи дини ва машшоия худо ё акли махзро не, балки табиат ва хаюлоро Мабдаъи аввал донистаанд.

Л. Мухаммадхочаев.