ПРОКОФЕВ Александр Андре­евич

ПРОКОФЕВ Александр Андре­евич (2. 12. 1900, дехаи Кобонаи шозира райони Волкови вилояти Ленин­град—18. 9. 1971, Ленинград), шоири советии рус, Кахрамони Мехнати Сотсиалисти (1970). Аъзои КПСС аз соли 1919 Аввалин мачмуи шеърхояш «Нис-фируза», «Кучаи Шафакхои сурх» (дар ду 1931). «Балача» (1931) ба Чанги граждании 1918—1920, ки худи Прокофев иштирокияи он буд ва аз байн рафтани тарзи зиндагии кухна дар дехот оиданд. Солхои 30 Прокофев мачмуи шеърхои лирикии «Таквим» (1934), «Ба мудофиаи ошикон»-ро (1939) ба табъ расонид. Дар давраи чанги Иттифоки Совети ва Финляндия (1939—1940) ва солхои Чанги Бузурги Ватани (1941—1945) журналисти харби, аъзои гурухи нависандагони Управленияи сиёсии назди фронти Ле­нинград буд ва шеърхои агитатмионию чанги, частушкахо (шеърхои чормисраии халкии руси), шиорхо таълиф мекард. Яке аз муваффакиятхои барчастаи эчодии Прокофев достони «Россия» (1944; Мукофоти давлатии . СССР, 1946; тарчумаи точики, 1960) мебошад. Дар он табиати зебои рус ва ватандустии халки совети васф шудааст. Мачмуахои «Зарече» (1955) ва «Даъват ба саёзат» (1960; Мукофо­ти ленини, 1961) бо мазмупи васеъ ва шакли равшану бачастаи худ чолиби диккатанд. Прокофев санъаткори мохор ва намоёне буда, ва дар эчодиёташ забонт халки ва фолклорро васеъ истифода бурдааст; назми у пурэхтиросу рангоранг аст. Барои бачагон низ якчанд мачмуа таълиф намудааст. Солхои 1945—1948 ва 1955— 1965 котиби масъули Шуъбаи ленинградии ИН РСФСР буд. Бо 4 ордени Ленин, 4 ордени дигар ва медалхо мукофотонида шудааст.

Оо.: Руссия, Сталинобод, I960; Собр. соч., т. 1—4, М.— Л., 1965—66.

Ад.: Бахтин В., Александр Про­кофьев, 2 над., М — Л., 1963; Ш о ш и н В., Поэт Александр Прокофьев, Л., 1965.