ХАТИБ

ХАТИБ (араби   — шахсе, ки хутба мехонад), корманди масъули масчидро номанд, ки хангоми намози чумъа ва идхои дини (рамазон ва курбон) дар он ваъз метуфт. Баъзал вазифаи хатибро имоми масчид низ ичро мекунад. Xатиб бояд шикастанафсу такводор, аз фикх хуб бохабар бошад, хадисхоро пурра бидонад, диккати сомеонашро ба худ чалб карда тавонад, аз умури дуняви бипархезад ва гайра.

Бо мурури замон хатибхо аз меъёри мукарраркардаи шариат дур гашта, ба мавзуъхои сиёси ва ичтимоиву ахлоки диккати бештар медодаги шуданд. Дар бисёр мамлакатхои хозираи олами ислом нуфузи хатибхоро ба оммаи диндорон ба назар гирифта, синфхои хукмрон фаъолияти онхоро зери назорат мегиранд, масчидро хамчун аслихаи асосии таргиботи идеологию сиёси истифода мебаранд.

Адабиёт: Аширов Н., Мусулманская проповедь, Москва, 1978.

С. Махмадуллоев.