ХАРГУШ

ХАРГУШ, як навъ хайвони хояндаи ширхори хонагист (аз оилаи заргушхо). Зотхои гуногуни харгуш аз заргуш — харгуши вакши (Огусtolagus саniculec) пайдо шудаанд.

Азбаски харгуш зудрас ва сернасл аст, онро барои гушт, пуст ва тибит мепарваранд. Xаргуш тамоми сол насл медихад. Дар 3—4-мохаги болиг мешавад. Даври хамлаш —28— 32 шаборуз. Соле 3—6 маротиба (хар дафъа 6—8, баъзан беш аз 15) бача мезояд. Хуроки асосии харгуш: алафи тар, бехмева, силоси сабзиву карам, хасбедаи нарм; галладона ва партови он, хуроки омехта ва гайра. Гушти харгуш сергизо ва пархезист. Пусти харгуши тирамохи ва зимистони (баъди тулак) хеле хушсифат аст.