فزا در متیمتیکه

فضا در متیمتیکه، شکل (یا آتروکتوره)-ا منطقاً درک‌شونده را گویند، که همچون محیط برای ساختن شکل یا کانستروکسیه‌های دیگر خذمت می‌کند. مفهوم عمومی «فضا» در نتیجة تدریجاً عمومیت دادن و دیگر کردن گیامیتریة فضای اوکلیدی به میان آمده است. مفهومهای فضای از فضای اوکلیدی فرق‌کننده بار اوّل در نیمة یکم عصر 19 جاری شدند.

ینها فضای لابچیوسکیی و فضای اوکلیدی مقدار چِنکشان دلخواه بودند. مفهوم عمومی را دایر به فضاهای متیمتیکی سال 1854 ب. ریمن پیشنهاد کرده است. در متیمتیکة معاصر فزا را همچون مجموع این یا’ان ابژکتها (به اصطلاح نقطه‌های فضا-اشکال گیامیتری، فونکسیه‌ها، حالتهای سیستمه‌های فیزیکی و غیره) مویین می‌کنند.