فزل‌الله ابولّیسی

فضل‌الله ابولّیسی (سال تولد و وفات نامعلوم) ، شاعر و دانشمند فارس-تاجیک (عصر 15). در زادگاهش سمرقند علمهای رسمن دور را آموخت. زبان عربی را خوب می‌دانست. اعلم علمای سمرقند بود. علیشیر نوایی دو سال از او سبق گرفته است. نمونه‌های آثارش توسط تذکره‌ها رسیده‌اند. این ابیات از اوست:

قدّ چون سرو تو جان است مرا، بلکه روان،

سویم، ایی سرو، روان شو، که فداسازم جان.

مومّا به نام حکیم:

چون بهشت آید به فتح از روی باغ،

بولبولش گر گم شود، یابد شکست.

دبیات: سخنوران سیقل روی زمین،

دوشنبی، 1973.