باپّ فرنس

باپّ فرنس (14. 9. 1791، مینس، آلمان-23. 10. 1867، برلین) ، زبان‌شناس آلمانی، پروفسور دانشگاه برلین (1821-64) ، عضو آ.ع. پروسّیه (از سال 1822). اساس‌گذار پجوهیش مقایسوی-تاریخی زبانهای هند و اروپایی و زبان‌شناسی مقایسوی. در آغاز به آموزش سن­سکریت دست زده، ساختار کلمه را در این زبان تحقیق کرد. خلاصهایش را در کتاب «دایر به تصریف در زبان سنسکریت در مقایسه با زبانهای یونانی، لاتینی، فارسی و آلمانی» (1816) جمع‌بست نمود. باپّ در اثر خود مسئلة عمومیت و خویشیگری زبانهای اتالیایی، یونانی، لاتینی، گاتی، کیلتی، فارسی قدیم و غیره را به نی­زام درآورد و سال نشر کتاب او سال پیدایش زبان‌شناسی مقایسوی-تاریخی دانسته شده است. او در کتاب دیگر خود-«گرمّتیکم مقایسوی زبانهای سنسکریت، زند، یونانی، لاتینی، لیتوگی، گاتی و آلمانی» (در سه جلد، سالهای 1833، 1849 چاپ شده است، نشر دوّمش-1856-61) به گروه زبانهای مقایسشونده زبانهای اسلاوینی قدیم، کیلتی، اندانیزی و قفقازی را داخل کرد. بعداً معلوم گردید، که به گروه زبانهای هند و اروپایی داخل نمودن زبانهای اندانیزی و قفقازی غلط است. باپّ مؤلف کتاب «گرمّتیکة انتقادی سنسکریت» (1834) ، ناشر و ترجمان متنهای قدیمی هندی می‌باشد. مقصد باپّ برقرار کردن زبان مبدأ (نخستزبان)-ا هند و اروپایی بود. به این عایلة زبانها نام هندواروپا را نیز باپّ داده است.

دبیات .: الپتاو و. م. استاریه لنگویستیچیسکیخ اچینیی. مسکو، 2001.