علم

سنگ ماهتابی، مینیرلیست از گروه شپتهای دشتی. سختی‌اش 6؛ زیچی‌اش 2560 کیلوگرم/متر3. اکثر سنگ ماهتابی نیمشفّاف کبودتاب است. کریستلّهایش پریزمشکل. سنگ ماهتابی یکجایه با کورس، ابرق، مینیرلهای نادر (زبرجد، ترملین) در پیگمتیتها یا رگهای تیپ الپی وامیخورد. کان نوعهای بهترین سنگ ماهتابی در شر-لنکه و اتّفاق ریسپوبلیکه‌های ساویتی سوسیالیستی سایوز …

سنة نو، تقویم گریگارینی، تقویمیست، که به جای سنة کهنه جاری شده است (از سال 1582). در اتّفاق ساویتی از سنة کهنه به سال نو عملاً ماه فوریه 1918 گذشتند. نگرید، نیز تقویم.

سنة کهنه، تقویم یولینی، تقویمیست، که آن را یولیی سه-زر سال 46 تا میلاد جاری کرده بود. موافق سنة کهنه مدّت سال به حساب میانه 365 1/4 شباروز (مدّت حقیقی سال تراپیکی 365 شباروز و 5 س 48 دقیقه 46 ثانیه است) می‌باشد؛ چنین قیمت میانه در نتیجة چار سال …

ثمریی (لات. samarium) ، sm، المنت شیمیایی، رقم اتمی‌اش 62، مسّة اتمی‌اش 150، 4؛ متال نادرزمین، منسوب لنتنایدها. زیچی‌اش 5، 26 گ/سم3، t اگد. 826°س. در تییار کردن لوله‌های تنظیمکنندة ریکتارهای یدرایی استیفاله می‌شود. پیوست ثمره‌ای با کوبالت-smco5 برای ساختن مگنیتهای دائمی مصالح می‌باشد.

سمندر (لاتینی‌اش phoenix، روسی‌اش فینیکس) ، برجیست در نیمکرة جنوبی آسمان؛ قدر ستاروی ظاهری منیرترین ستاره‌اش 2، 4 است. اییاین مساعد مشاهده سپتامبر-اکتبر (از موضعهای جنوبی ا.ج.ش.س.).

سله (عربی -پوست کندن، پوستکنی) ، در علم نجوم روز آخرین ماه قمری را نامند؛ روزیست، که باگاهی آن ماه نو مشاهده می‌شود. مه‌ای نوش، که بعد از منو و تو ماه بسی. ز سلخ به غرّه عاید، از غرّه به سلخ. (خیëم).

صلیب (لاتینی crux) ، س ا ل ا ب ا ج ا نو ب ی، برجیست در نیمکرة جنوبی آسمان. قدر ستاروی ویزولی منیرترین ستاره‌های صلیب موافقن به 0، 8؛ 1، 3؛ 1، 0؛ 2، 8 برابر بوده، در آسمان شکل رامب (یا صلیب) را می‌ماند و مشاهد آن را …

سلدا (اتلیوی saldo-هنساب، باقیمانده) ، 1) در محاسبة بوخته ل ت ا ر ب فرق بین دیبیت و کریدیت را گویند. سلدای دیبیت (دیبیت از کریدیت زیاد باشد) وضعیت واسطه‌های خواجگی و سلدای کریدیت (کریدیت از دیبیت زیاد باشد) وضعیت منبعهای واسطه‌های خواجگی را نشان می‌دهد. 2) در سودای خار …

سیëره‌های خرد، استرائدها، جرمهای آسمانتی را گویند، که در اطراف آفتاب از روی مدار ایلّیپسشکل دور می‌زگند. مدار اکثریّت (98%) سیëره‌های خرد در بین میارّیخ و مشتفی جایی گرفته‌اند. استرائد نخستین را 1 ژانویه سال 1801 ج. پیسّ کشف کرد، که آن را سیریره نامیدند. پس از یک سال گ. …

سییاره‌های درونی، سییاره‌های گروه زمین، یک گروه سییاره‌های به آفتاب نزدیک (عطارد، زهره‌، زمین و مریخ) را گویند، که از روی خاصیتهای فیزیکیشان به هم مانندند.