وریمیه

عوریمیه (از یونانی uron-پیشاب و haima-خون) ، خودزهرالودکنی شدید یا مزمن ارگانیزم، که در نتیجة نامرتّبی کار گُرده به وجود می‌آید. عوریمیة شدید هنگام ضعف پرشدت گُرده (در دورة عالیگوریه-کمپیشاب) پیدا می‌شود، که در نتیجه در خون مقداراً کریتینین، کربمید، اندیکن و امّیک خیلی زیاد و موازنت ترشی و عشقار ویران شده، مقدار الکترولیتها (کلیی، مگنیی، کلسیی، کلر و غیره) تغییر می‌یابد.

دیگرگونی دل و رگها باعث زود-زود و نامرتّب زدن دل، اینچنین غلیان خون گردیده، کم‌خونی، بی‌سامانی عصبیه، بیماری عضوهای هاضمه و آبورم شش اوج می‌گیرد. عوریمیة شدید 5-10 (بعضاً 30 و زیاده ه‌ا آن) شباروز دوام می‌کند. عوریمیة مزمن در نتیجة بیماریهای مزمن گُرده به وجود می‌آید. در این مورد بیماران روح‌افتاده، خواب‌آلود شده، حسیاتشان نااستوار، شنوایشان پست، پوستشان زرد سفیدتاب خشک و پجمورده می‌گردد. دل‌بی‌حضوری، قیکنی، تشنگی، رگکشی، التهاب عصبها، خون‌رویی (از بینی، پوست، روده و غیره) ، بی‌اشتهایی مشاهده می‌شود؛ فشار شریانی یکباره بلند و بافته‌های استخوان تُنُک می‌شوند (دیکلسیفیکسیه) ، بند و بغومها علّتناک گردیده پیریکردیت خروج می‌کند.