تارتنک غنده

غوند، (lathrodoctes tredocimgul-tatus) ، یک نوع تارتنک زهرناک را گویند. رنگش سیاه بوده، شکمش خالهای سرخ گردشان سفید دارد. درازی‌اش تا 2 سم؛ نرینه‌اش خردتر (4-7 مّ) است. غ. در افریکة شمالی، آسیای غربی، اوراپة جنوبی دیده می‌شود؛ در ا.ج.ش.س. در بیابان و دامنکوههای ریسپوبلیکه‌های آسیای میانه (از جمله تاجیکستان) منطقة دشت (از مالدویه تاد. انیسیی) ، اینچنین جن. اکراینه مسکن است. غ. بیشتر در زمینهای کارمناشده، ساحل چویی، جری و غ. زندگی کرده، اساساً حشرات می‌خورد. آن از چرنگمار 15 مراتبه زهرناکتر می‌باشد.

جای گزیدة غ. سرخچه شده، بعد 10-15 قد. شکم، میان، قفس سینه و پایها به درد می‌درآیند؛ اکثر وقت cap نیز درد کرده، چرخ می‌زند؛ آدم بی‌ضابطه گشته قه‌ای می‌کند، نفستنگ و پوست کبود می‌شود. بعد 3-5 روز در پوست دانچه‌ها می‌دمند و حال بیمار بد می‌گردد. بیمار عادتاً پس از 2-3 هفته شفا یابد هم، بیش از یک ماه خود را بی‌مدار حس می‌کند. هنگام یاری طبّی ندادن بعد 1-2 روز گزیدن غ. مُردن ممکن است.

موالیجه: به وینه یا زیر پوست فرستادن 30-70 مل زرداب ضد غنده، 10 مل محلول 10 فایضة سولفات مگنیی (به وینه) ، اینچنین استفادة داروهای دل و بی‌دردکننده (ناواکین، پرامیدال، سترافنتین و غ .). پ. ا. مرپکاوسکیی با گوگیردچوب سوزانیدن (تا 1:-2 قد. بعد گزیدن) جای غ. گزیده را (از تأثیر گرمی زدر تجزیه می‌شود) توصیه کرده است.

ز زهر غ. شتر، گاو و اسپ بیشتر ضرر می‌بینند. بنا بر این در جایهایی، که غ. هست، اوّل چرانیدن گوسفندان موافق مقصد می‌باشد، زیرا آنها از زهر کم ضرر دیده، غ.-ها را پایمال می‌کنند.