تپّهدر اَرخیالوگیه (باستان‌شناسی)

تپّه در اَرخیالوگیه (باستان‌شناسی)، بلندیی را گویند، که از خرابات بناهای قدیمی به ودود آمده، از قَبَتهای مسکن عبارت است. این نمود یادگاری آرشیالوگی در آسیای میانه، کوکز (تپه) ، شرق نزدیک (عربی-تل) ، هندوستان و بالکن) (یونانی-مگوله؛ مکیدانی-تومبه) و جایهایی، که زراعت انکشاف یافته بود، خیلی زیاد است. در بالای بناهای خراب‌شده عمارتهای نو بنیاد می‌گردیدند و در نتیجه سطح آنها از زمین اطراف بلندتر می‌شد. چنین تپّه‌ها به باستان‌شناسان در مویین نمودن دوره‌های ساختمان همچون ملبة مهم خذمت می‌کنند.

ه. ولییف.