تینار

تینار (اتلیوی tenore، از لاتینی teneo-می‌دارم) ، 1) آواز مردانة بلند را گویند. معیار (دیپزانش از دا-ا آکتوة یکم تا لیه-ا آکتوة دوّم. تینار لیریکی و درموی می‌شود. تینار از جهت تیمار آوازی ملایم بوده، آهنگ را فارم و سبک به سمع می‌رساند. تینار درموی از لیریکی با آن فرق می‌کنند، که دامنة آوازی‌اش وسیع، معیار آوازی‌اش بکووت است. غیر از این باز تینار لیریکی درموی و التیپا (تا می آکتوة سوّم) موجود است؛ 2) اسباب نفسی موسیقییست، که به ترکیب ارکستر نفسی داخل می‌شود.

بعزی اسبابهای موسیقی ریگیسترشان (قطار آوازها، که تیمبر یک‌خِله دارند) میانه را هم تینار می‌نامند. مثلاً سکسیفون-تینار، دامبره-تینار و غیره. در عصرهای میانه (عصر 12) آنازی را، که در اثرهای کانترلونکتی آهنگ اساسی را مابورد، تینار می‌نامیدند. تینار در ابتدا آواز پست بود. سانیتر، بعد به آن همراه شدن بس تینار به قطار آوازهای میانه (در اثر بسیاراوازه) گذشت.