تیخنیکة چِنکنی

تکنیکة چِنکنی، تکنیکة اندازه‌گیری، یک ساحة علم و تیخنلکه را گویند، که اصول و واسطه‌های با راه تجربه حاصل کردن اخبار را در بارة بزرگیها می‌آموزد. این بزرگیها باشند، خصوصیت و حالتهای ابژکتهای تدقیقات و پراتسیسّهای استحصالات را افاده می‌کنند. تکنیکة چِنکنی از دوره‌های قدیم معلوم است. هزاریا چند تا میلاد برای چِن کردن وزن، سطح قطعه‌های زمین، وقت، کنج، مسافه، حجم و غیره اسبابهای آدّ استفاده می‌شدند.

در عصرهای 16-18 برابر ترقّیات فیزیکة تجربوی تکنیکة چِنکنی هم مکمّل گردیده، دایرة استفاد‌ه‌اش وسیع شد. به این تکمیل ساعت، اختراع میکروسکاپ، برامتر، ترمومتر، اوّلین اسبابهای چِنکنی الکتری مساعدت کردند.
در ساختوساز اسبابهای چِنکنی و تهیة نظریة آنها عالمان بزرگ گ. گلیلیی، ا. نیوتان، x. گیویگینس و دیگران اشتراک کرده‌اند. اوّل عصر 20 تکنیکة چِنکنی انکشاف یافت. تکنیکة چِنکنی الکتری و بعدتر الکترونی برای چِن کردن بزرگیهای مکانیکی، حرارتی، آپتیکی، در تحلیل شیمیایی، در کافت و کاوهای گیالاگی و غیره استفاده می‌شد. ساحه‌های نو رادیوچینکنی، سپیکتراسکاپی و غیره به وجود آمده صناعت اسباب‌سازی چِنکنی تشکیل شد.