«تاریخ قپچاقخانی»

«تاریخ قپچاقخانی» اثر مورخ خواجه‌مقولیبیک بلخی ابن قپچاقخان، که به تاریخ عمومی عاید است. قپچاقخان سالهای 1695-96 در هندوستان بود.
سال 1713 در لاهور با حاکم محلی ابدوسّمدخان قرابت پیدا کرده، سالهای 1719-22 اثر خود را تحت عنوان «تاریخ قپچاقخانی» تألیف نمود. تاریخ قپچاقخانی» از مقدّمه، 5 باب و خاتمه عبارت است. در مقدّمه مؤلف عاید به بنیاد عالم خیکایات گرد آورده است. باب 1 در بارة پیغمبران قبل از محمّد، بابهای 2 و 3 عاید به سلاله‌های تا اسلامی ایران و حاکمان عربستان، بیننّهرین، ماوراءالنهر، یونان، ریم و اوراپه، هندوستان و ختایی معلومات داده‌اند. باب 4 به محمّد و خلفای راشدین، 12 امام، امویان، عبّاسیان، اساس‌گذاران 4 مکتب شریعت مسلمانی و باب 5 به تاریخ حکمرانی سلاله‌های اسلامی، از جمله طاهریان، تیموریان، تیموریان هند، صفویان، شیبانیان و اشترخانیان (جانیان) آیدند. اثر برای تدقیق تاریخ مملکتهای شرق، از جمله آسیای میانه سرچشمة مهم می‌باشد. نسخه‌های علی‌حدة «تاریخ قپچاقخانی» در فاند دستنویسهای شعبة لنینگردی انستیتوت شرق‌شناسی آکادمی فنهای ا.ج.ش.س. تحت رقم س 433 (572 اد) مخفوز است. ا. جلالاو.