تب

تب، هومّا، تبریز، تبیازه در طبّ، در نتیجة به مرکز تنظیم حرارت تأثیر نمودن عاملهای گوناگون: سرایت میکروارگنیزمهای کسلی‌آور، زخم، نابودشوی بافته‌ها و غیره بلند شدن حرارت بدن را گویند. تب بیماری مستقل نیست. ولی بعضی بیمارنها را حالا هم «تب» می‌نامند (مثلاً، تب قو (q) ، تب زرد، تب ریخته‌گران و غیره). هنگام تب مبادلة مادّه‌ها، عصبیة مرکزی، عضوهای نفسکشی، غدودها، دل و رلها و غیره تغییر می‌یابند؛ نابودشوی سفیده‌ها و آکسیدشوی انگشتابهای و روغن زیاد گردیده، آب و بعضی الکترولیتها در بدن بازداشته می‌شوند. درجة ظهورات تبّه قوّة عامل تب و هیجانپزیری مرکز تنظیم حرارت وابستگی دارد. تب سرایتیوه غیریسیرایتی می‌شود. تب سرایتی در نتیجة به ارگانیزم تأثیر نمودن تاکسین (زهر) و مادّه‌های مبادلة میکرب و ویروسها، لت خوردن بافته‌ها، نابود شدن لییکاسیتها و غیره به وجود می‌آید. طبیعی غیریسیرایتی باشد، هنگام آسیب تلموس (غرّی باصره)-ا مغز، خون‌گذرانی و غیره پیدا می‌شود.
تب هرروزه، شفایی (تب صنعی، که برای درمان دردی به عمل می‌آرند) ، نوبتی (تبی که بعد خروج آن 1-2 روز دورة بیتب دوام می‌کند) ، بی‌حال‌کننده (تبی، که در آن پست و بلندشوی شباروزی حرارت از 1ا زیاد می‌باشد، ولی حرارت مینیملی به حدّی اعتدال نمی‌رسد) ، سوزان (تبی، که هنگام آن حرارت بدن از 40، 5° اییاد می‌شود) ، نفاسی (بیماری افونی، که بعد تولد در زنها واقع می‌گردد) ، نمکی (هنگام به ارگانیزم بسیار داخل شدن نمک آش رویی می‌دهد) ، غذایی (در طفلان شیرمک هنگام استعمال خوراک به سینشان ناموافق به اوّل می‌آید) ، سفیدوی (در نتیجة به بدن گذرانیدن سفیدة بیگانه پیدا می‌شود) هم می‌شود. آدم هنگام یک قطار بیماریهای خون، الّیرگی و اینداکریی نیز تبمیکند.
3. عبدالله‌خوجهیف.