سییارة عورن

عورن (یونانی uranos-آcمان، خدای آسمان) ، سییارة هفتم (از روی مسافه تا آفتاب) و کلانترین سیستم آفتاب؛ علامت استرانامی‌اش… یا… سال 1781 عورن را و. گیرشیل کشف نموده است. در گرد آفتاب از روی مدار دورشکل حرکت می‌کوید. مسافة آن تا آفتاب به حساب میانه به 2871 ملن کم برابر است. ایکسّینتریسیتیت مدار 0، 047.

مدار عورن به همواری ایکلیپتیکی به اندازة 0، 77° مایل بوده، دور گردش پُرّة عورن در اطراف آفتاب به 84، 015 سال و در اطراف محورش به 10، 8 ساعت برابر می‌باشد. دیمیتر ایکوتاری عورن به 50 700 کم (یا به 3، 98 دیمیتر زمین) برابر است. حجم عورن از حجم زمین 61 مراتبه زیاد بوده مسّه‌اش 1456 حصّة ‌مسّة زمین را تشکیل می‌دهد؛ زیچی آن 1، 32 گ/آم3 است. شتاب قوّة وزنینی در ایکوتار عورن 1، 4 م/سان3 بوده از حساب شتاب مرکزگوریز به 0، 6 م/سان2 کم می‌شود. قابلیّت انعکاسکنندگی عورن نیسات به دیگر سییاره‌ها خلا زیاد می‌باشد. البیدای سفیروی عورن به 0، 93، البیدای گیامیتری‌اش به 0، 57 برابر است. عورن گرمی‌افکنی آفتاب را بسیار انعکاس می‌کند، از همین سبب، حرارت در سطح عورن شاید از 90 ک (- چ8 (گس) هم پست‌تر باشد؛ این را توسط چِنکنیهای ساحة اینفره‌سرخ سپیکتر ثابت نموده‌اند. حرارت سطح عورن به حساب میانه به 55±3 ک برابر می‌باشد. تدقیقات نظریه‌وی ساخت داخلی عورن نشان داد، که قَبَت گاز بالایی از ن2، نه، سن4 عبارت بوده، مسّة عمومی آن ~ 10% مسّة سییاره را تشکید می‌دهد؛ غفسی قَبَت به 27% ردیوس عورن برابر است. پایانتر از قَبَت گاز یدرای مایع جایگیر شده است، که آن اساساً از آب عبارت می‌باشد. عورن 5 ردیف دارد، که آنها در همواری ایکوتاری موافق سمت حرکت سییاره دور می‌زنند. ردیفان دورترین و منیرترین عورن تیتن و آبیران را و. گیرشیل سال 1787، ردیفهای تیرتر ارییل و امبریال را و. لسّیل سال 1851 و ردیف نزدیکترین آن میرنده را استرانام امیریکایی ج. کایپیر سال 1948 (با اصول صورتگیری) کشف کرده‌اند.