سوکر

سکر (عربی-مستی روحی) ، مرحله‌ای است از مقامات تصوّف، که در آن سالک عقل و ادراک را فراموش کرده، در مقام فنا محو می‌گردد. مؤلف «دستور-ال علما» سکر را کیفیّت نفسانی سالک دانسته است، که در آن عشق و محبّت او به حق به درجة نهایی می‌رسد و نفس خود را پاک نموده، به مشاهدة جمال محبوب می‌پردازد. پیروان بایزید بیستامی صوفیان را به سکر دعوت می‌نمودند. جونید بغدادی طرفداران سکر را برای سالکان راه طریقت خطرناک شماریده، آنها را به سهو ترغیب می‌کرد. سکر و سهو در تصوّف کتگوریهای متضادیند، که در آنها محقّقان عصرهای میانه حدود فعالیّت صوفیان را مویین نموده‌اند. م. حضرتقولاو.