سوهروردی ابونجیب عبدالقادر ابن عبدالله

سهروردی ابونجیب عبدالقادر ابن عبدالله، ملقّب به زیا‌الدّین (1097، سهرورد ایران-1167 بغداد) ، متفکّر متصوّف، یکی از اساس‌گذاران سلسلة سهروردیه. در جوانی به بغداد آمد. بعد کسب علوم رسمی فقه شافعی را از اسدی میهانی آموخته، مدّتی در مدرسة نظامیه مدرّس شد. احمد غزالی را در طریقت مرشد خود می‌داند. مدّتی در دمیشق زندگی کرده، پایایه عمرش را در بغداد گذرانیده است.
ز آثارش رساله‌ای با نام «آداب-ال-مریددین» باقی مانده است، که شامل اصول عقاید صوفیّه و تعلیمات و نظریات سهروردی در باب آداب مریدان می‌باشد. بنا به این اثر سهروردی در فقه طرفدار اهل حدیث بوده است. به عقیدة سهروردی عشق انسانی آغاز تصوّف و عشق الهی انجام آن است. از این روست، که علم مراد را کشف می‌کند، عمل طلب را می‌رساند و محبّت غایت عمل می‌باشد.
پس از وفات س. شهاب‌الدّین ابولهفز عمر ابن محمّد سهروردی طریقت او را انکشاف داد. یا. آدینه‌یف