سابون

  صابون، نمکهای کیسلاته‌های چربی کلانمالیکوله (نگرید کیسلاته‌های کربن). در استحصالات و روزگار آمیختة نمکهای در آب حل‌شوندة کیسلاته‌های کربنی را با بعضی مادّه‌های دیگر، که دارای خاصیت تازکنیند، صابون (یا صابون مالی) می‌نامید. اساس این آمیخته‌ها را عادتاً نمکهای نترییدار (بعضاً کلیی و امّانیی) کیسلاته‌های چربی سیر و ناسیری، که در مالیکوله‌اشان 12-18 اتم کربن دارند (ستیرین، پلمیتین، میریستین، لورین و عالیین) ، تشکیل می‌دهند. اکثر نمکهای کیسلاته‌های نفتینی و زیفت را به صابون منسوب می‌دانند. بنا به معلومات پلینی کلان هنوز گلّها و ریمیهای قدیم خاکستر رستنی، آهک و عشقارهای طبیعی را با چربو آمیخته صابون تییار می‌نمودند. بعضی معلوماتها عاید به صابون در اثرهای دُختُر ریمی گلین (عصر 2 میلاد) نیز دیده می‌شوند. ولی صابون را چون واسطه‌های کازری نسبتاً بعدتر استفاده می‌بردگی شدند. صناعت صابونپزی عصر 19 بنیاد گردید. صناعت صابونپزی حاضره نوعهاش گوناگون صابون را تییار می‌کنند. از جهت استفاده صابونها سه خیل (صابونی جامه‌شویی، صابونی دستشویی و صابون تکنیکی) و از جهت کانسیستینسیه باشد، آنها سخت، مایع، پیرم و خاکمانند می‌شوند.

سابون را با راه به چربوهای نییترلن تأثیر نمودن عشقار خورنده یا نییترلیزتسیة کیسلاته‌های چربی با عشقارهای خورنده یا خود کربنتدار حاصل می‌کنند. اشیای اساسی استحصال صابون  چربو هیوانات و رستنیها، کیسلاگة چربی سنتزی، کنیفال، کیسلاته‌های نفتینی و غیره می‌باشند. در آبهای درشت قابلیّت شویندگی‌اش سست می‌شود، چون که در این حالت نمکهای در آب هلنشوندة کلسیی و مگنیی حاصل می‌شوند.