سریخاناو نورموراد

سریخاناو نورموراد (1906، دیهه کوک تپّه، حاضره ریان بهار-آردین ریسپوبلیکة ساویتی سوسیالیستی ترکمنستان-در فرانت 4. 5. 1944. در نزد دیهه دیلکی و، حاضره ریان ناوانین ریسپوبلیکة ساویتی سوسیالیستی مالدویه هلاک گشته است) ، نویسندة ساویتی ترکمن. اشتراکچی جنگ بزرگ وطنی (1941-1945). سالهای 1921-26 خادم ریدکسیة گزیتة «ترکمنستان». سال 1929 محرر گزیتة «یش کمونیست» («کمونیست جوان»). از آخر سال 1929 تا 1937 جرنلیست حربی. سالهای 1937-1941 در گزیته‌ها و جرنل «ساویت ایدیبیّت» («ادبیات ساویتی») کار کرده است. سریخاناو از اوّل سالهای 30 به ایجاد حکایه‌ها شروع کرد. ولی او بیشتر با اثرهای سالهای 1938-1939 آفریده‌اش-«خانة سفید»، «کلبة آخرین»، «آرزو»، «عشق»، «کتاب» و پاوست خرد «شکوربخشی» (1941) شهرت پیدا نمود. سالهای جنگ حکایه‌های «قسمت»، «مادر» و پاوست سریخاناو «به روشنایی رسیدگان» نشر شده‌اند. سریخاناو اساس‌گذار جنر ناویلّه در ادبیات ترکمن. موضوع اساسی ایجادیاتش واقعیت سوسیالیستی و دگرگونیهای حیات خلق ترکمن می‌باشد. در آثار سریخاناو احترام بلند داشتنش نسبت به میراث مه-دنی گذشتة خلق حس کرده می‌شود. سریخاناو از عنعنه‌های ایجادیات خلق و صنعت ناویلّنویسی معاصر ماهرانه استفاده کرده است. در ایجادیات سریخاناو تأثیر آثار نمایندگان ادبیات کلاسیکی روس-لیف نیکالیویچ تالستایی، مکسیم گارکیی. مخصوصاً انتان پاول‌افیچ چخاو به نظر می‌رسد. حکایه سریخاناو «کتاب» به تاجیکی ترجمه شده است.
اسناونی: پاسلیدنیّه کیبیتکه، مسکو. 1961؛ پاوست ا رسّکزы، اشخبد. 1967.
دبیات: کولییوه گ. ا. ، نورمورت سرыخناو-ناویلّیست، اشخبد، 1967.