سلیب

صلیب (ار. -چلیپا) ، چوب یا دیگر چیز چارچیلّیک است، که در دین نصارا به وه‌ای عبادت کنند؛ یکی از رمزهای اساسی و علامت پرستش مسیحی. صلیب  همچون فیتیش در دورة جمعیّت ابتدایی پیدا شده، منبعد همچون رمز دینی در اعتقادهای دینی مصر قدیم، بابلستان، یونان قدیم، ریم قدیم و غیره مقام مخصوص داشت.

در امپراتوری ریم، که مسیحیت تشکّل می‌یافت، انشائات چوبی به شکل صلیب برای قتل غلامان استفاده می‌شد. کلیسای مسیحی به صلیب سجده کردن را با روایت دینی سلب اسای مساح مربوط می‌داند. در مسیحیت صلیب به رمز عذاب و کلفتی، که به واسطة آن گناه بندگان را میخرند (علامت نجات و حیات جاودانی) ، تبدل یافته است. در مسیحیّت ابتدایی علامت صلیب همچون رمز دینی وجود نداشت. پرستش آن تقریباً از عصر 4 cap شد و در همین وقت تصویر سلب اسای مسیح پیدا گردید. تصویر صلیب بعدتر همچون رمز حاکمیت دنیوی در تاج امپراتورها، تنگه‌ها، گیربها و غیره‌ها نیز دیده می‌شد.