راکاکا

راکاکا (فرنسوی rاcاسا) ، اسلوبیست در صنعت نفیسة نیمة یکم عصر 18 اوراپه. پس از انقراض ابسالیوتیزم در فرنسیه پیدا شده، بعدتر در ژرمنیه، اوستریه و دیگر مملکتها پهن گردید. راکاکا روحیة گیدانیستی اشرافان را افاده می‌کرد و بر دور شدن از واقعیت، مراجعت به عالم رؤیا اساس یافته است. راکاکا اساساً در معماری، در آرایش طاق و رواقهای بنا رواج یافت. بعد از دهان ماندن اسلوب براکّا، راکاکا در ضمن نقشهای شکسته و پرپیچ و خم در آرایش بنا موقع پیدا کرد.

نقشهای راکاکا در اشیای داخل بنا (مبل، آیینه، زمین نمایه‌‌ها) کرتوشه‌های (نقشهای سپرشکل) بالای در و تیریزه‌ها، اینچنین در ظرف، یراق و دیگر افزارها به طور وسیع استفاده برده می‌شد. راکاکا در بین نقّاشان کنده‌کار، زرگران، مسگران و دیگر هنرمندان معلوم بود. راکاکا به کامپازیتسیه، ساخت عمومی، نمود ظاهری و انسمبل معماری بنا تأثیر نمی‌رساند. تنها در پنجره‌های چوبی، آهنی و گجی طرح و قیافه و نقش خاصی می‌نهاد. معماران زبردست راکاکا در فرنسیه-ر. دیکاتّ، ج. م. آپّینار، ج. آ. می‌یسانی و دیگران راکاکا در صنعت رسّامی، هیکلتراشی و گرفیکه جنبه‌های اجتماعی را دور کرده، آبرزهای محتشم و پردبدبه را تلقین می‌کرد. در این ساحه‌ها با اسلوب راکاکا اساساً اثرهای میفالاگی، سلانی، پستارلی، سیماهای ایده‌آلی، آبرزهای سطحی و مطنطن آفریده شدند، که خصوصیت آرایشی داشتند (رسّامان فرنسوی ن. لیکری، ف. لیمون، ف. بوشی). سالهای 60 عصر 18 جای راکاکا را کلسّیتسیزم گرفت.
د .: کاپییوه ا. ا. اسکوسّتوا فرنتسی 18 ویکه. ل. ، 1971.