ریکوییم

ریکوییم، سرودیست در ماتم مرحومان. بسته‌کاران اروپایی اوّل ریکوییم را در شکل اثر خاری سلسلوی بسیاراوازه (کپیلّه-در اساس آهنگ خارل گریگارینی) می‌-آفریدند. در عصرهای 17-18 ریکوییم همچون اثر کلان برای خار، ثالثت و ارکستر معمول گشت، که آن به آهنگ خارل گریگارینی وابستگی نداشت؛ در قطار واسطة پالیفانی (بسیاراوازی) وسائط گامافانیه (آواز مفرد)-ا گرمانیوی نیز استفاده می‌شد. ریکوییم ماسرت (1791) ، که آن را شاگردش ف. زیوسمیر به آخر رسانید، اهمیت عمومی‌جهانی پیدا نمود. در عصر 19 بسته‌کاران ل. کیروبین، ف. لیست، ا. بروکنیر، ا. دوارجک و دیگر به جنر ریکوییم اثرها ایجاد کرده‌اند. در این دوره مخصوصاً اثر برمس «ریکوییم نیمیس» (1868) موقع خاصی پیدا نمود. متن این ریکوییمها اساساً مضمون دینی (لیتورگیوی) داشت. ولی بسته‌کاران معاصر ریکوییمهای خود را در موضوعهای نو می‌آفرند. در بین سنّتهایی، که تا عهد اسلام میان تاجیکان معمول بودند، آیین سوگواری نیز نفوذ داشت؛ سرود ماتمی یک جزو همین آیین بود.