پیلاتیرپیه

پیلاتیرپیه (از یون. ریlos-گل، لایی و تیرپیه) ، معالجه با ل آ ی، اصول با لایقه و مادّه‌های لایقمانند (پرفین، آزاکیریت و غیره) طبابت کردن بیماری. به این مقصد لایقه‌های مینیرلیزانیدة آب‌انبارها (لایقة سلفیدّار) ، لایقه‌های آب‌انبارهای آب شیرین و تارفهای نغز تجزییشده استفاده می‌شوند. در وقت پیلاتیرپیه بعضی مادّ­های شیمیایی آن هنگام از پوست گذشتن کار بافته‌های پیوستکنیده، فونکسیة غدودهای داخل عصاروی، با خون تأمینشوی پوست و دیگر مینبعهای پتالاگی ارگانیزم را تیزانیده، به مبادلة مادّه‌ها و برقرارشوی قسم علّتیافتة این یا آن عضو و یا بافته کمک می‌رسانند؛ به غیر از این آنها خصوصیت جبّندگی دارند و درد را برطرف می‌کنند.

پیلاتیرپیّه را برای طبابت بیماریهای مزمن گزکگیرندة دست و پایی و کمر، سیستم عصب، عضوهای جنسی زن و مرد، بع­زی بیماریهای پوست، عضوهای هاضمه و غیره استفاده می‌برند؛ هنگام پراسیسّهای شدید گزکی، سل، نقص دل، اتیراسکلیراز، بیماریهای گور­ده، گیپیرتانیه و غیره باشد، استی­فادة آن قطعیاً منع است. پیلاتیرپیه جزء بیشتر معمول بوده، هنگام این نوع معالجه لای را نه به تمام بدن، بلکه به یگان قسم مویین آن (پنجه‌های دست یا پایی ، کتف، گرد  و غیره) می‌گذارند؛ بیمار را در هر دو یا سه روز یک مراتبه (15-20 دقیقه) این طور طبابت می‌کنند؛ حرارت لایی عادتاً 37-46°س می‌شود.

در ا.ج.ش.س. با این اصول بیماران را در کورارتهای سک، اسلاویناک، لپیتسک، دروسکینینکه‌ای، پیرن و و غیره طبابت می‌کنند. در کورارت و شفاخانه‌های تاجیکستان لای محلة کولهای آقسوکان (ریان اشت) ، طنابچی (ریان ساویت) و غیره را استفاده می‌برند. لایهای معالجوی ریسپوبلیکه با خصوصیت شفابخشی خود از لایهای کورارتهای نامی سک، تمبوکن و غیره کم ندارند.