پرکینسانیزم

پرکینسانیزم، ب ا م آ ر ا ا  پرکینسان، بیماری مومین سیستم عصب مرکزی را گویند، که باعث علّت فونکسیة عضوهای خرکت می‌گردد. پرکینسانیزم را بار اوّل  دوختور انگلیس ج. پرکینسان (1817) بیان کرده است. به این بیماری بیشتر آدمان میانسال گرفتار می‌شوند. سبب اساسی به وجود آمدن پنکیرسانیزم اینسیفلیت (علّت مغز سر) اتیراسکلیراز رگخای مینه، آسیب  یافته‌ای cap، زهرآلودشوی و غیره می‌­باشد.

هنگام پرکینسانیزم موازنت بین می‌دیتارهای (مادّخایی، که برانگیزش را از یک هوجیرة عصب به خوجیرة دیگر و از عصب به عضوهای کاری می‌گذرانند) مینه ویران می‌شود. چنین حالت در نتیجة نارسایی مبادلة کتیخالمیلها، ؛ مثلاً، دافمین در قسم زیریقیشری مینه به وجود می‌آید. در وقت پرکینسانیزم دست و پایی بی‌ایست می‌لرزد، از دهان آب می‌رود، حرکت سست و کس  کرخت می‌شود.

م و آ ل ا ج ا: استعمال داروهای خالینالیتی. که به سیستم عصب مرکزی تأثیر می‌کنند و پریپرت i-دافه، که کانسینترسیة دافمین را معتدل می‌گرداند، اینچنین جرّاحی.