پیکان، آلتیست، که به نوک تیر کمان یا نیزه پیوست نموده، در شکار و جنگها استفاده برند. پیکان هنوز در دورة میزالیت و نیالیت به وجود آمده است. آن در ابتدا از چقماقسنگ (بعضاً استخوان) ، دیرتر از برنجی و چوب ساخته میشد. در آخرهای عصر برنجی (عصرهای 12-8 تا میلاد) در خودود آسیای میانه بسیار نمودهای پیکان برنجی، از جمله شبیه قیراقسنگ، گوبچکشکل، دوپرّه، دستهدار دوپرّه، سهپرّه، سیپهلو، چارپهلو و غیره وسیع پهن گشتند.
چونین نوعهای پیکان هنگام حفریات یادگاریهای آرشیالوگی چست، دلورزیه، قیراقّم، قبادیان، پامیر، خاریزم و جنوب ترکمنستان بیشتر به دست آمدند. ابتدای میلاد در آسیای میانه پیکانهای آهنی پیدا شدند، که به پیکان اسکیفی و سرمتی شباهت داشتند. در عصرهای میانه پیکان را سنان نیز مینامیدند، که آن را همچون نیزه یا تیر استفاده میبردند. در ادبیات کلاسیکی فارس-تاجیک پیکان معناهای مجازی را هم افاده می-کرد: پیکان آبدار-تیر تیز؛ پیکان زبان-کنایه از تیزی زبان؛ پیکان جفا خوردن-جبر و ستم دیدن و غیره.
دبیات: لیتوینسکیی ب. ا. ، دریونی کاچیونیک «کرыش میره»، مسکو، 1972.