پگنین (paganini) نیکّالا (27. 10. 1782، گینویه-27. 5. 1840، نیسّه) ، اسکیپکنواز و بستهکار اتلیوی. از عایلة سوداگر. از سنّن 11-سالگی در کنسرتها اشتراک داشت. از سال 1797 در اتلیه و از 1828 در بسیار مملکتهای اوراپه برآمد کرده است. پگنین یکی از اساسگذاران رمانتیزم موسیقیست. او شنونده را با آبرزهای موسیقی شاعرانه، تخییولات دورپرواز، تضادهای درموی، مهارت و غیرت بیمثل نوازندگیاش مفتون میکرد.
یکی از جهتهای نمایان فعالیّت پگنین آزادانه و بدیهتاً نواختن و ایجاد نمودن اثر بود. حیات پگنین، که سرشار لحظههای رمانتیکی و واقعات مرغوب بود و خود قیافة «ازازیلنما» داشت، در بارة شخصیت وهای روایتهای زیادی بافتهاند. روحانیان کتالیک پگنینی را برای آزادفکریاش تعقیب میکردند. این بود، که حتّی دفن پگنینی را در اتلیه منع کردند. تنها پس از چند سال جسد او را به پرمه آوردند. گ. گیینی در پاوست «شبهای فلارینسیه» (1836) آبرز پگنینی را آفریده است.
پگنین بستهکار بزرگ بوده، <#24 کپریچّا» برای اسکیپکه، 2 کنسرت برای اسکیپکه با ارکستر، کورتیت و سانتهها برای اسکیپکه و گیتاره، یکچند پیسه و وریسیهها ایجاد کرده است، که آنها در تاریخ موسیقی مقام مخصوص دارند. بعضی اثرهای اسکیپکوی پگنینی را ف. لیست، ر. شومن، ا. برمس، س. و. رخمنیناو در ایجاد خود استفاده بردهاند.