پسیخاتیرپیی (از پسیخا… و تیرپیه) ، مجموع تأثیرات روحیست برای معالجة بیمار. امکانیّت تأثیر روحی از قدیم معلوم بود. ولی پسیخاتیرپیة علمی از سالهای 40 عصر 19 به توفیل تدقیقات دُختُر انگلیس ج. براد، که به خصوصیتخای فونکسیانلی سیستم عصب آدم وابسته بودن مؤثری تأثیرات روحی را بیان کرده است، شکل گرفت. اساس علمی پسیخاتیرپیّه را تعلیمات ا. پ. پاولاف عاید به هیپنوز، اینچنین علاقة شخصیت بیمار با محیط زندگی تشکیل میدهد. پسیخاتیرپیه از اصولهای هیپنوز، تلقینکنی، خودتلقینکنی، پسیخاتیرپیة راسیونالی، پسیخاتیرپیة کالّیکتیوی و غیره استفاده میبرد. پسیخاتیرپیة کالّیکتیوی هنگام معالجة الکاگالیزم مزمن استفاده میشود. پسیخاتیرپیة در ا.ج.ش.س. به معلومات پسیخالوژی طبّی، فیزیولوژیة فعالییت عالی عصب، اصولهای تدقیقاتی کلینیکی و تجربوی تکیه میکوند. پسیخاتیرپیة دو خیل میشود: پسیخاتیرپییی عمومی و پسیخاتیرپیة خصوصی. پسیخاتیرپیة و م و م ی مجموع تأثیرات روحییست، که قابلیّت به بیماری مبارزه برده توانستن بیمار را پرزور میکوند (مثلاً، معاملة دُختُر با بیمار، در مؤسسههای طبابتی موهییا کرده شدن شرایط معتدل روحی و غیره). پسیخاتیرپیة خصوصی در وقت طبابت بیماریهای عصب و روحی استفاده میشود. پسیخیترهای تاجیک اعتمادناکی تلکین هیپنوزی را هنگام اسواس پسیخاگینی اساسناک کردند.
د .: روکاوادستوا پا پسیخاتیرپی، م. ، 1974.
م. ر. گلاماو.