پرالیوویی

پرالیوویی (از لاتینی proluo-می‌شویم) ، ته‌نشستهای پرالیوویلی، ته‌نشستهایی، که از جنسهای سیلاورد (لیاسّ، گل، شغل و خرسنگها) حاصل شده‌اند. اصطلاح «پرالیوویی» را اوّلین بار سال 1903 گیالاگ روس ا. پ. پاول‌اف پسشنهاد کرده است. پرالیوویی عادتاً در برآمدگاه سای و دره‌ها به شکل کانوس جایگیر می‌شود (نیگ. نیز کانوس سیلاورد). حجم جنسپاره‌ها در ابتدای کا­نوس سیلاورد تا اندازه‌ای کلان بوده، در انتهای آن تارفت خرد شدن می‌گیرد. در نتیجة به هم پیوست گردیدن سلسلة کاپوسهای سیلاورد شلییفهای پرالیوویلی به وجود می‌آیند. پرالیوویی در آسیای میانه، از جمله در رسّ تاجیکستان وی­سیع پهن شده است.