پاروخانه

پاروخانه، بنایست در فیرمه‌های چارواداری برای جمع نمودن و نگاهداری پارو. نمود و ساخت پاروخانه (گشاد روی‌زمینی گشاد چقور زمینی، که دیوارها و فر­شش با مصالح نمنا‌گذر پو­شیده شده است؛ بالاپوشیده، که دیوار و فرشش انداوه شده است و غیره) را از روی مقیاس فیرمه‌های چارواداری موقع جایگیری آنها نسبت به محل اهالی‌نشینی، شرایط اقلیم، خاصیت خاک و غیره مویین می‌کنند.

ادّیترین پاروخانة گشاد روی‌زمینی برای پارو سخت اوره‌ای است، که چقوری‌اش 0، 5 م است. در ناحیه‌های کم‌بارش جنوبی و جنوب و شرقی پاروخانهوزه‌ها می‌سازند، که در آنها نسبت به پاروخانة روی‌زمینی هنگام پوسش پارو مادّه‌های آرگنیکی کم تلف می‌یابند. در ناحیه‌های خنک زمستانش دراز پاروخانة بالاپوشیده در شکل زیرکن یا خی­دقهای دراز در زیر فرش بنای فیرمه‌های چارواداری ساخته می‌­شود. غنجایش پاروخانه را وابسته به سرشمار هیوانات، دوامت موسم در آغل‌ پرورش یافتن، ثمره‌ناکی استفادة واسطه‌های مکانیکانی و اینچنین تییار بودن پارو برای به خاک انداختن (بقار و تابستان بعد 2-3 ماه، زمستان پس از 3-4 ماه تییار می‌شود) مویین می‌کنند. پاروخانه‌های ثمره‌بخش برای نه کم از 3 ماه نگاه داشتن پارو در بنای فیرمه‌های چارواداری و منبعد به کشتزار کشاندن آن امکان می‌دهند. در نتیجه قسم زیاد پارو در روزهای خالی زمستان به زمین کشانده می‌شود. عادتاً پاروهایی، که در نزد فیرمه‌ها ساخته شده‌اند، برای 15-40%-ا پارو زمستانی غنجایش دارند، پاروخانه‌های صحرایی-60-75%.