ازان (از یون. ozo-بویی میبرارم) ، آز، شکل الّاتراپی آکسگین.
i آزان را بار اوّل سال 1785 فیزیک گالّندی م. ون. مرم از روی بوی مخصوص و خاصیت آکسیدکنندگی هوا، که هنگام از آن گذرانیدن شرارة الکتر ظاهر میگردد، آشکار نمود. آزان در شرایط معتدل مادّة گزی ترکندة کبودتاب بوده، بوی مخصوص تیز دارد. در آب نغز (در (گس 0، 394 گرمّ/لیتر) حل میشود.
زیچیاش نسبت به آکسگین 1، 5 و نسبت به هوا 1، 62 .؛ t جوش.-112ی سیلسیه و t گدازش-192، 7° سیلسیه. آزان مادّة نااستوار است. baی در طبیعت در زیر تأثیر رزریدهای الکترون رعد و برک، آکسیدشوی مادّههای انفتمانند، هنگام کفشیر الکتری و غیره حاصل میشود. در صناعت و لبارتاریه آزان را از هوا و آکسگین با تأثیر شرارة الکتر در آزانتار حاصل میکنند.
قیسم زیاد آزان اتمسفرا، که قَبَت آزاناسفیره را تشکیل میکند، در بلندی 10-50 کیلومتر واقع گشته است. آزان اتمسفری در تأمین نمودن شرایط حیات در روی زمین مقام زیاد دارد. وهای از یک طرف به پهن شدن نورهای اولترهبنفش آفتاب، که برای حیات ضررناک است، مانع میشود.
ز طرف دیگر باشد، نورهای انفره-سرخ از زمین به هوا پهنشونده را فرو برده، زمین را از خنک شدن امین میدارد. آزان آکسیدکنندة زور بوده، برای حاصل کردن بسیار مادّههای آرگنیکی، بیرنگ کردن کاغذ، روغن و غیره استفاده میشود. آزان گاز زهرناک (حتّی از گاز غبار انگشت هم زهرناکتر) بوده، مقدار از 10-5% زیاد آن در هوا خفناک است.