اورینگ

آورینگ، راه تنگیست در کوهسار. معمولاً در کمر کوههایی، که نشیبی آن راست است، ساخته می‌­شد. برای ساختن آورینگ بغل کوه را کنده، به ترقش شخ میخهای مستحکم می‌کوبند و از بالایش شاخ بتّه و درخت می‌پوشند. در جایهای دشوارگذر آن پولهای آویزان می‌سازند.

در جایهای راست و هموار بغل کوه زینه‌پایه‌های بلند آویزان می‌گذارند. بعضاً به سر شخ میخهای کلان  می‌کوبند و نوده‌های مستحکم قیش حلقه‌ها بافته، به آنها می‌آویزند. سپس به حلقه‌ها غولچوبها می‌خوابانند. آدمان از بالای همین غوله-چوبها می‌گذرند. آورینگ اساساً برای پیاده گذشتن آدمان پیش‌بینی شده است.

در بعضی جایها از آورینگ اسپ و خر نیز می‌گذرد. سنگهای گ­لاپ، ترمه و غیره آویرینگ را از کار می‌برارد. آویرینگ را در روشان مرزه، پرین یا پریند و در یغناب رفق می‌نامند. حالا در نتیجة ساختمان راههای کلان کوهی آویرینگ اهمیت خود را گم کرده است.