اواز capاینده

آواز capاینده در موسیقی، مفهوم «آواز حافظ» به قابلیّت سرایندگی آدم وابس­ته است. آواز از نطق با صوت، بلندی مویین و کشالیابی‌اش فرق می‌کو­ند. آواز در انسان از سن کودکی با مرور انکشاف شنوایی موسیقی و اپّرت آواز پیدا شده، تدریجاً تکامل می‌یابد (در سن 13 به 1، 5 آکتوه می‌رسد). آواز مقرّر (آواز هوسکار) و کسبی می‌­شود.

اواز را برای آپیره، کنسرت، ایسترده و آهنگهای خلقی موافق کنانیدن ممکن است. صفت مویینکنندة آواز نفاست تیمبری (لحنی) و کششناکی آن است. آوا­ز آپیروی و کنسرتی در زل کلان باید نغز شنیده شود. قوّة آواز یکی از صفتهای مهمترین آواز حافظ است، زیرا آن باید در تالار وسیع و برهوا صدا داده، در هم‌آوازی ارکستر براعلا شو­نیده شود. آواز کسبی باید در حدود دیپزان دو آکتوه صدا دهد. آواز از روی تیمبر و بلندی اساساً به شش نمود جدا می‌شود.

اواز از همه بلند زناونه-ساپرنا، میانه‌اش-می‌سّا-ساپرنا و پستش-کانترلتا. در آوا­ز مردانه از همه بلندش-تی­نار، میانه‌اش-بریتان و پستش-بس. در بین این دو نمود آواز جرنگاسی نفیس و فارم را لیریکی و آواز نسبتاً پست غفس را درمتیکی می‌نامند.