اتیت

آتیت (از یونانی otos-گوش) ، نوع گزن گوش را گویند. از آن# قسمهای گوش بیرونی، میانه و درونی علّت می‌یابد. آتیت گوش بی­ر و ن ی (سفرة گوش، راه بیرونی سامعه) در نتیجة پیدا شدن پوچک، شکوفه، به سوراخی گش وارد شدن جسم بیگانه، چرک گرفتنّ راه سامعه، اینچنین-تأثیر زنبوروغ (آتامیکاز) و غیرو به وجود می‌آید. از آتیت گوش می­یانه نیچة سامعه و کاواکی نقارپرده علّت می‌یابند. به آن اک­سر وقت بچگان گرفتار می‌شوند.

اتیت نیچة گوش بیشتر با تأثیر گریپّ و دیگر بیماریهای سرایتی یا که به واسطة بینی و حلق و غیره داخل شدن میکربها به وجود می‌آید. هنگام آن گوش سخت درد می‌کند، قابلیّتو ش و-نوایی سست و حرارت بلند می‌ش­ود، گوش مدّ می‌کند. ارتریت، مستایدیت، سرسیم، باد آتیت گوش میانه‌اند. در وقت آتیت گوش د ا ر و ن ی (یا که لبیرینت) اکثر عصبهای سامعة درون گوش از کار می‌برآید و بیمار پرّه یا قسماً کر می‌شود. لبیرینتیت اکثر وقت باعث بیماری وزنین کاسه-خانة cap-ترامبافلیبیته سینوس سیگممانند، ابسّیسّ مغز cap، مینچه و غیره می‌گردد.

م و آ ل ا ج ا: در وقت طبابت آتیت نیچة گوش به جای گزک داکه، پختة اسپیرت ‌آلود یا به دیگر انتیسیپتیکها تر کرده می‌مانند؛ هنگام طبابت آتیت گوش درونی از آنتی‌بیوتیکها استفاده می‌برند. یا آن را جرّاحی می‌کنند. برای برقرار نمودن سامعه جرّاحی مخصوص (تیمپناپلستیکه) را استفاده می‌برند. در تاجیکستان تیم-پناپلستیکه را در مرکز برقرارکنی سامعه (شهر دوشنبه) می‌گ و-زرانند. در همة شهرهای کلان ریسپوبلیکه پونکتهای پراتیز سامعه هست.

دبیات:        پروبلم آتیتاو، مسکو،          1961؛

والفکاویچ م. ا. ، خرانیچیسکیی گناینыی سریدنیی آتیت. مسکو. 1967.