عالی نعمتخان شیرازی (تخلّص؛ نامش میرزامحمّد نورالدّین؛ تولد بین 1630-40، دهلی-وفات 1710) ، شاعر فارسیزبان هندوستان. از عایلة طبیب حکیم محمّد فتحالدّین. عالی در جوانی با پدرش به شیراز سفر کرده، همان جا معلومات ابتدایی گیریفته، به کمال میرسد و در زمان حکمرانی شاهیجهان باز به هندوستان برگشته، به خدمت دربار او میدرآید.
پس از وفات شاهیجهان» در دربار پسر او اورنگزیب وظیفة نوکری را ادا مینمود. در این مدّت با شاعره زیبالنّسا شناس شده، در وصف او مثنوی مینویسد. پس از وفات اورنگزیب از طرف پسر او بهادرشاه عالی به منصب خزینهدار تعیین گردیده، به تحریر «شاهنامه» و تألیف «بهادرشاهنامه» پرداخت.
ولی «بهادرشاهنامه» به اتمام نرسیده، شاعر وفات کرد. عالی با بسیار شاعران نامی دورش از جمله بیدل، صائب تبریزی و دیگر شناسایی داشت. از عالی اثرهای زیرین باقی ماندهاند، که در کتابخانههای جهان محفوظند: «خان نعمت»، «وقای هیدرآباد»، «جنگنامه»، «رقعات و مضحکات»، «شهرآشوب»، «پندنامه»، «منثورات عالی»، «راحت-ال-قلوب»، «حسن و عشق»، «هجو حکما»، «هجو اطبّا»، «بهادرشاهنامه» و یک دیوان غزلیات، که زیاده از 5 هزار بیت را دربر گرفته است.
دبیات: ا ک ر ا م آ و س. ، نعمتخان عالی و دیوان اشعار او، دوشنبه، 1981.