آهنگری، نوعی از پیشه و هنر. آهنگری در زمانهای قدیم به وجود آمده است. در هزارههای 4-3 تا میلاد در ایران، بیننیهرین، مصر قدیم و غیره از آهن خیلهای گوناگون سلاح، آلات محنت و غیره میساخ-تند. از این جاست، که از قدیم باز در اوراپه، آسیا، افریکه هنر آهنگری معمول است. اوستاخانة آهنگری با کوره، سندان، پتک، دم، بالغه، امبور، سون-بها، گیرا، چرخ و غیره جهازانیده میشد.
در نزد کوره کُندة چوبینی را تا نیم به زمین گورانیده به بالایش سندان میگذاشتند. از دو طرف کُندة سنداندار دو چقوری بوده، در یکی استا در دیگری پتکزن میایستاد. آهنگر فیلیه را در کوره سرخ کرده، به سندان گذاشته، تا شکل دلخواه را گرفتنش با خایسک و کوبه میزد. به او پتکزن و دمگر یاری میرساندند.
نیاگان تاجیکان در خود ابتدای خزارة 1 تا میلاد استفادة فلز را میدانستهاند. آدمان آهن را در کورهای میگوداختند، که خرارتش به 1300-1400° میرسید. چنین کوره را م. س. اندرییف از وادی ونج دریافت. اوستاخانههای آهنگری اساساً در کوچه و گذرهای سیرآدم، بازار، اینچنین در خولی خود استاها نیز ساخته میشد.