ناسیر بخارایی

ناصر بخارایی شاهدرویش یا درویش نا­سیر (سال تولدش نامعلوم-وفاتش 1371-1372) ، شاعر فارس-تاجیک. اییام جوانی و تحصیلاتش را در بخارا گذرانیده، پس از تحصیل به سبب فقیری و تنگدستی به شهرهای خراسان، آذربایجان و عراق سفر کرده است. زندگی فقیرانه و تنگدستانه داشتن او را چندی از تذکره‌نویسان، از جمله دولتشاه ثمردندقی قید کرده‌اند. از ناصر بخارایی در حجم 4000 بیت دیوانی باقی مانده است، که از غزل و قصیده و دیگر نوعهای شعری عبارت است. ناصر بخارایی چندی از قصایدش را در موضوعهای دینی، اینچنین در مدح سلطان ویس جلایری گفته است. وه‌ای سلطان را به عدل و عدالت و رعیتپروری دعوت مانمود. در غزلیاتش موضوعهای اجتماعی، تنقید حکمرانان ظالم، روحانیان و شیخان، روحیة رندی و غیره دیده می‌شوند. غزلهای ناصر بخارایی در پیروی حافظ شیرازی گفته شده، از جهت مضمون و مندرجه به آنها نزدیکند. در بهر متقارب مثنوی عارفانه‌ای با نام. «هدایتنامه» دارد.

د .: میرزازاده x. ، تاریخ ادبیات تاجیک، کیت. 2، د. ، 1977