نادیرپور نادر

نادرپور نادر (تولدش 1929، تهران) ، شاعر ایرانی. معلومات ابتدایی و میانه را در زادگاهش گرفته، سال 1948 برای ادامه‌ تحصیل به فرنسیه رفت. سه سال در پریج به آموختن ادبیات فرنسوی مشغول بود. سال 1951 به وطنش برگشت و منبعد در وزارت فرهنگ و هنر کار کرد. سالهای 1965

-1968 در فرنسیه و اتلیه اقامت داشت. اشعارش از ابتدای سالهای 50 چاپ می‌شود و قسم زیاد آن در مجمعههای «چشمها و دستها» (1953) ، «دختر جام» (1955) ، «شیع­ر انگور» (1958) ، «سرمة خورشید» (1960) ، «برگزیدة شعرهای نادر نادرپور» (1970) ، «گیاه و سنگ، نه آتش» (1971}گرد آمده است.

شیعرهایش بیشتر در جرنل ادبی و بدیعی «سخن» چاپ شده‌اند. از پیروان نیما یوشیج و نظریاتچیان «شعر نو» به شمار می‌رود. بیشتر شعرهایش در شکلهای عروض آزاد و اندکی در قالبهای عنعنویی (غزل، مثنوی، قطعه) نوشته شده‌اند. شعرهای سفید و آزاد نیز گفته است. دایرة موضوعهای اشعار نادرپور نهایت وسیع باشد هم، موقع اساسی را در ایجا­دیات او لیریکة فلسف اشغال می‌­کند. در این گونه شعرها نادرپور به درک شاعرانه و فیلسوفانة واقعیت امروز، دنیای معنوی معاصران خود، مناسبتهای انسان و طبیعت، اسرار هستی و غیره کُشیده است («دعایی در جرفنای شب»، «آهوانه»، «پرواز» و غیره). در قسمی از آثار نادرپور تأثیر ادبیات فرنسوی  هیس کرده می‌شود.

مخسوسن در شعرهایی («ایی درخت بینوا»، «نگاه عاشقانه به درخت»، «برف و خرشیاد» و غیره) ، که شاپر به افادة حس تباری با طبیعت پرداخته است، تأثیر استاد شعر منثور فرنسوی فرنسیس پانج (تولدش 1899) ، که شعار اساسی ایجادیاتش از «بستن پیوند برادری بین انسان و طبیعت» (م. وکسمخیر، فرن­تسوزسکیه لیتیرتوره نشیخ دنیی، م. ، 1967، س. 154) عبارت است، حس می‌شود. اشعار نادرپور به اعتبار بدیعیت بلند خود مورد تقلید و پیروی بسیاری از معاصرانش قرار گرفته است. نمونه‌های شعرهایش در مطبوعات تاجیکستان به طبع رسیده‌اند. در سمپوزیوم شعر فارس، که سال 1967 در دوشنبه برگزار گردید، اشتراک داشت. نیشاپور دایر به «شعر نو»، ایجادیات نیما، ایرج میرزا و مسئله‌های نظریة شعر مقالات زیاد دارد.

د .: کلیشتارینه و. ب. ، «ناویه پاازیه» و ارنی، م. ، 1975.