نادیم استرفشنی محمّدسالیه (1783-استروشن-1841-1942، همان جا) ، شاعر تاجیک. از عایلة شاعر حاجی محمّد شهدی. نادیم استرفشنی به شعرگویی ا خردسالی cap کرده است. پس از ختم تحصیل نادیم استروشنی همچون شاعر شهرت پیدا کرد. بعدتر او به چندی از شهرهای ماوراءالنهر و آسیای خرد سفر پیش گرفت. از نادیم استروشنی دیوانی باقیست که از غزلیات، موهمّسات، قطعات، رباعیب و فردیات و ساکنامهها عبارت بوده، بیشتر ای 1200 بیت را فرا میگیرد.
قیسم زیاد دیوان نادیم استروشنی را غزل تشکیل میدهد. در غزلهایش موضوع عشق، احوال بد و زندگی سخت، عذاب و عقوبت طاقتفرسا، محنت دشوار و نادینجار، بیقدری و بیحقوقی اهل زحمت و آرزو و آمال آنها را سروده است. نادیم استروشنی در غزلسرایی دوامدهندة عنعنة حافظ بوده، از غزلهای حافظ الهام گرفته است. غزلهای در آهنگ غزلهای حافظ گفتن او موضوع و مندرجة نو، دافیه و ردیف تازه و آب و رنگ خاصه داشته، به روحیة زمان موافقت میکنند. در یک سلسله شعرهای او از خودسری و تاراجگریهای خان و امیران و عملداران فئودالی و به داد آمدن مردم سخن میرود. قلمرو شاد در نظر شاعر خرابهزار است:
در خرابآباد شادی رنگ مأموری کجاست!؟
امدم اوّل خراب و میروم آخر خراب.
نادیم استروشنی احوال اجتماعی، دنیای معنوی، زندگانی مردم عادّی و روحیة آنها را عیان و برجسته به کلم داده است، چون که خود شاعر از این تبکه جمعیّتی برآمده شد. زبان اشعار نادیم استروشنی ساده و روای، تصویرهای او جاذب و دلنشینند.
د .: سلطاناو س. ، نادیم استه-روشنی، گ. «معارف و مدنیت»، 17 مهای i960.