نیدا در علم بدیع، یکی از صنعتهای بدیعی معنویست. به سامع و یا خواننده با خطابهای مضطربانه و با حسیات مراجعت کردن شاعر ندا میباشد. توسط آن احساسات هیچانآمیز شاعر و قهرمان اثر او، بعضاً حسیات خرسندی، غضب و عداوت ابراز داشته میشود. مثلاً، ندای مجنون در سر قبر پدر در داستان «لیلی و مجنون» نیزامی گنجوی و موراچیتهای کهرمان لیریکی حکایه «بدار» حکیم کرم. در ایجادیات شاعران کلاسیکی فارس-تاجیک، مخصوصاً در قصیدههای مدّی، ندا را در خطاب و مراجعتهای شاعر به ممدوح مشاهده مینماییم. در ایجادیات شاعران ساویتی تاجیک این صنعت معمول است. میرزا تورسونزاده گفته است:
مرم از دوست چون آه و،
به من سرّ دلت را گو، تره-چندری،
تره-چندری!
تره-چندری!
ت و، ایی باایگر خیند و!